Czasownik to be. Czasy ciągłe. Przedimki.

Język angielski ⋙ Angielski dla początkujących

Czasownik "to be" ("być") jest jednym z najważniejszych czasowników w języku angielskim. Wiele zdań opiera się na czasowniku "to be". Czasownik "to be" jest używany do opisania osoby lub rzeczy, stanu, położenia, a także dla wyrażeń opisujących cechy i właściwości osób lub rzeczy. Na przykład:

Oprócz opisania osoby lub rzeczy, stanu, położenia, czasownik "to be" ma wiele zastosowań.

1. Czasownik "to be" jest używany jako czasownik posiłkowy w tworzeniu czasów gramatycznych, takich jak Present Continuous (czas teraźniejszy ciągły) i Past Continuous (czas przeszły ciągły). Na przykład:

2. Możemy użyć "to be" do wyrażenia uczuć lub stanów emocjonalnych. Na przykład:

3. "To be" jest używany do określania zawodów lub cech ludzi. Na przykład:

4. Pomaga w identyfikacji lub klasyfikacji osób lub rzeczy. Na przykład:

5. Czasownik "to be" jest kluczowy w konstruowaniu zdań w stronie biernej (passive voice). Na przykład:

"To be" ma kilka form w zależności od osoby i liczby oraz odmienia się w czasie teraźniejszym, przeszłym i przyszłym.


Present Simple (Czas teraźniejszy prosty)

Czasownik "to be" w czasie teraźniejszym prostym ma trzy formy: am, are lub is:

Zdania przeczące tworzymy przez dodanie przeczenia "not" do określonej formy.

Aby utworzyć pytanie z "to be", używamy inwersję (zamianę orzeczenia z podmiotem).

Aby było to jaśniejsze, pokazujemy jeszcze raz schemat tworzenia wyrażeń w czasie Present Simple.


Past Simple (Czas przeszły prosty)

Czasownik "to be" w czasie przeszłym prostym ma dwie różne formy: was lub were.

Zdania przeczące tworzymy także przez dodanie przeczenia "not" do "was/were":

Pytania tworzymy również przez zamianę orzeczenia z podmiotem (inwersję):

Pokazujemy jeszcze raz schemat tworzenia wyrażeń w czasie Past Simple.


Future Simple (Czas przyszły prosty)

W czasie Future Simple zdania tworzymy przez dodanie czasownika "will" i czasownika w jego podstawowej formie.

Zdania przeczące tworzymy przez dodanie przeczenia "not" do will:

Pytania tworzymy również przez zamianę "will" z podmiotem ("will" powinien być na pierwszym miejscu w zdaniu):

Schemat tworzenia wyrażeń w czasie Future Simple.

Czasy ciągłe - Present / Past / Future Continuous

Czasownik "to be" jest potrzebny do tworzenia czasów ciągłych w języku angielskim. Ponieważ w języku polskim nie ma takiej konstrukcji, spróbujmy zrozumieć, kiedy w ogóle można używać tego czasu ciągłego.

W języku polskim nie rozróżniamy pojęć "czytam książkę" i "teraz czytam książkę". Dla nas słowo "teraz" jest dodatkiem. Dlatego oba powyższe wyrażenia są podobne. W języku angielskim wszystko jest inne.

Wyrażenie "Czytałem książkę" będzie wyglądać I read a book. Jednak nie określamy, kiedy czytamy książkę. Czytam książkę bez wskazania naszego stanu. Najważniejsze jest działanie (czytanie). Jeśli chcesz zapytać "сo czytasz?", pytanie będzie wyglądać następująco: What do you read? Czasownik "to do" wskazuje, że ma miejsce czynność (czytanie). O tym właśnie pisaliśmy na pierwszej lekcji.

Ale jeśli chcemy pokazać nasz stan, na przykład: "czytam teraz (w określonym momencie) książkę" lub, bardziej poprawnie z gramatycznego punktu widzenia, "jestem teraz (w określonym momencie) zajęty czytaniem książki", to w języku angielskim nie możemy powiedzieć, że po prostu czytam książkę. Jesteśmy teraz zajęci czytaniem lub czytamy książkę. Czy zauważasz różnicę? Aby wyrazić, że jesteśmy czymś zajęci w konkretnym momencie, w języku angielskim używamy Present / Past / Future Continuous.

Podsumujmy: jeśli w języku angielskim wyrazisz w rozmowie, że jesteś czymś zajęty i wskażesz czas, kiedy jesteś czymś zajęty, to twoje działanie zamieni się w stan. W czasie teraźniejszym prostym orzeczeniem jest czasownik, w czasie ciągłym orzeczeniem jest zawsze czasownik "to be" (być), ale musi być również wskazany stan (biegacz jest zajęty bieganiem, czytelnik jest zajęty czytaniem ...). W ten sposób powstają czasy ciągłe w języku angielskim.


Present Continuous (czas teraźniejszy ciągły)

Używamy go, aby opisać działanie, które dzieje się w chwili obecnej lub wokół niej.
Przykłady:


Past Continuous (czas przeszły ciągły)

Ten czas opisuje działanie, które działo się w określonym momencie w przeszłości.
Przykłady:


Future Continuous (czas przyszły ciągły)

Ten czas opisuje działanie, które będzie w trakcie wykonywania w przyszłości, w określonym momencie.
Przykłady:

Podsumowując, używamy Present Continuous do opisu działań w chwili obecnej, Past Continuous do opisu działań w konkretnym momencie w przeszłości, a Future Continuous do opisu działań będących w trakcie wykonywania się w przyszłości, w określonym czasie.
Poniżej znajduje się schemat tworzenia wyrażeń w czasach ciągłych (Past / Present / Future Continuous).

Przedimki w języku angielskim

Główny problem z przedimkami polega na tym, że nie ma przedimków w języku polskim. Ale po polsku często mówimy - ten stół, to okno, jedna szyba, jakiś samochód. Przedimki w języku angielskim pełnią tę samą funkcję. Istnieje przedimek określony "the" i przedimek nieokreślony "a" ("an" - jeśli następne słowo zaczyna się od samogłoski lub "-h"). Wszystko, co musisz wiedzieć, aby zrozumieć: przedimek "the" jest skróconą formą zaimka "this/that" (to/tamto), a przedimek "a" jest skróconą formą słowa "one" - jeden, jakiś.

Prosty przykład. Jeśli chcemy powiedzieć "Czytam (jakąś) książkę" bez podawania jej tytułu, w języku angielskim musimy powiedzieć I read a book. A jeśli mówimy o konkretnej właściwości tej książki, będzie to już konkretna książka. Na przykład: Ta książka jest interesująca powinniśmy powiedzieć po angielsku The (this) book is interesting.
I trochę więcej informacji. Przedimek "a (an)" jest używany tylko w liczbie pojedynczej, ponieważ jego bezpośredni przodek, słowo "one" (jeden), nie może być użyte w liczbie mnogiej (logiczne, prawda :) ). Przedimek "the" może być używany jak w liczbie pojedynczej, tak i mnogiej. Przedimków nie używa się z rzeczownikami niepoliczalnymi (powietrze, piasek), ze słowami one (jeden), this (to), that (tamto). Nie używa się ich także z zaimkami mój, twój, nasz, twój, ich, a także w zaprzeczeniu (no book - nie ma książki).

Podsumowanie

I to wszystko. Pomimo tego, że materiału jest dużo, mamy nadzieję, że nie jest on taki trudny i wszystko można zrozumieć. Należy powiedzieć, że na dwóch lekcjach omówiliśmy już ponad 60% najczęściej używanej gramatyki w języku angielskim. I to, trzeba przyznać, jest bardzo dobre. Spróbuj zrozumieć ten materiał i utrwalić nową wiedzę.
Słowa, których się dzisiaj nauczyliśmy:

Czy zrozumiałeś wszystko? Sprawdź się!