Past Simple. Czas przeszły prosty

Język angielski ⋙ Gramatyka angielska

W tym artykule porozmawiamy o czasie Past Simple, który jest jednym z głównych czasów w języku angielskim i jednym z najczęściej używanych. Dlaczego jest to czas główny? Ponieważ kiedy mówimy o przeszłości, to znaczy o działaniach, które miały miejsce lub nie miały miejsca w przeszłości, w języku angielskim używany jest czas Past Simple. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy używamy czasu Present Perfect (czas teraźniejszy doskonały), Past Perfect (czas przeszły doskonały) lub Past Continuous (czas przeszły ciągły).

W rzeczywistości Past Simple jest najbardziej neutralnym czasem przeszłym w języku angielskim i jeśli chcesz po prostu opisać fakt czynności w przeszłości bez podkreślania jej czasu trwania i wyniku, musisz użyć tego czasu.

Jak się tworzy czas Past Simple? W większości przypadków wystarczy dodać do czasownika końcówkę „-ed”.
Na przykład:

Oto jak to wygląda w praktyce:

W ten sposób możemy otrzymać formy czasu Past Simple potrzebnych nam czasowników.

Następną rzeczą, na którą musisz zwrócić uwagę, jest wymowa. Faktem jest, że końcówkę „-ed” można wymawiać różnie w zależności od końcówki czasownika. Zwróć uwagę nie na literę, ale na dźwięk. Jeśli czasownik ma bezdźwięczną końcówkę i kończy się bezdźwięczną spółgłoską (z wyjątkiem dźwięku „t”), to końcówkę „-ed” wymawia się jak bezdźwięczne „t”. Posłuchaj, jak spiker wymawia przykłady:

W przypadku, gdy czasownik ma dźwięczną końcówkę (z wyjątkiem „d”) lub jakiejkolwiek samogłoski, końcówkę „-ed” wymawia się jako bardziej dźwięczną „d”. Posłuchaj przykładów:

Jeśli czasownik ma końcówki „t” i „d”, to końcówkę „-ed” wymawia się jako „ed”. Oto przykłady:

I jeszcze kilka ważnych rzeczy, na które należy zwrócić uwagę podczas tworzenia form czasu przeszłego. Kiedy do czasownika zakończonego samogłoską dodamy końcówkę „-ed”, mogą wystąpić pewne zmiany w pisowni czasownika.
Jeśli ostatnią literą czasownika jest „-e”, to zamiast „-ed” dodajemy tylko „-d”, np. do słowa love – loved.
Jeśli ostatnią literą czasownika jest „-y”, to istnieją dwie możliwości: jeśli przed „-y” znajduje się samogłoska, to końcówka „-ed” zostanie dodana bez zmian, np.: to play - played.
Jeśli w czasowniku przed „-y” występuje litera spółgłoski, to w formie czasu przeszłego zastępuje się ją literą „-i”, na przykład tutaj: to try - tried.
W niektórych przypadkach spółgłoski w czasie przeszłym można podwoić, na przykład: to stop - stopped.

Budowa

W języku angielskim obowiązuje ścisły i ustalony porządek słów. Zdanie będzie musiało zaczynać się od podmiotu, po nim nastąpi czasownik – orzeczenie, a potem wszystko inne. Podmiotu i orzeczenia nie można zamienić miejscami, w przeciwnym razie nie będzie to już stwierdzenie. Ta zasada działa również w przypadku Paste Simple. Przykłady:

Przeczenie

Przejdźmy do tego, jak powstają pytania i zdania przeczące. Do tworzenia zdań pytających i przeczących w języku Pasy Simple potrzebny jest czasownik posiłkowy do, a raczej jego forma w czasie przeszłym did. Czekaj – skąd on się wziął? Nie stosuje się go do tworzenia zdań twierdzących. Faktycznie, w niektórych przypadkach ma to miejsce. Czasami, podkreślając jakąś czynność, anglojęzyczni mogą powiedzieć:

Ta wersja zdania w czasie Past Simple jest używana rzadziej, ale dzięki tym przykładom łatwiej jest zrozumieć budowę zdań pytających i przeczących. Należy pamiętać, że końcówka „-ed” znika z czasowników, ponieważ forma did jest oznaką czasu przeszłego.
W zdaniu przeczącym używamy czasownika posiłkowego „to do” w czasie przeszłym – did + not.
Są one umieszczane przed czasownikiem. Oto jak wyglądają poprzednie przykłady w przeczeniu:

Bardzo często „did not” zamienia się na wersję skróconą „didn't”. Warto zauważyć, że w 90% przypadków osoby anglojęzyczne używają „didn't”, a „did not” używa się dla podkreślenia przeczenia. Jak widać z przykładów, czasownik główny w przypadku zanegowania również nie ma końcówki „-ed”.

Pytania

Do tworzenia pytań w czasie Past Simple używa się także czasownika posiłkowego „did”. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie zdania pytające w języku angielskim mają odwrotną kolejność słów w porównaniu ze stwierdzeniami. Aby utworzyć zdania pytające, należy umieścić formę czasownika posiłkowego did przed podmiotem:

I w tym przypadku czasownik semantyczny, który przekazuje główne znaczenie, nie ma końcówki „ed”. Ciekawostka: krótko, bez powtarzania pytania, należy odpowiedzieć na takie pytania słowami „Yes” lub „Yes, He/She did”. Czasownik posiłkowy przejmuje funkcję czasownika, a czasownik wskazujący czynność w tym przypadku nie jest już tak istotny.
Opcja druga – pytania z formą przeczącą „didn't”. W języku polskim są to pytania z partykułą „nie” przed czasownikiem wskazującą czynność. W języku angielskim wszystko jest takie samo jak w poprzednim przypadku, struktura się nie zmienia:

Takie pytania w języku angielskim nazywane są pytaniami ogólnymi, gdy mamy czasownik pomocniczy.

Ale są też pytania specjalne, w których używamy słów pytających what (co, kto), where (gdzie), when (kiedy), why (dlaczego) itp. Aby utworzyć zdania, zawsze stawiamy słowo pytające przed czasownikiem posiłkowym. Nie ma innych zmian. Zobacz przykłady:

Podsumujmy. W pytaniach zawierających słowa pytające w czasie Past Simple słowo pytające zawsze pojawia się jako pierwsze, następnie czasownik „did”, następnie podmiot, orzeczenie, a na końcu wszystko inne. Czasowniki w zdaniach pytających nie mają końcówki „-ed”.

Wyjątkiem są pytania do podmiotu z użyciem słowa pytającego who (kto/ko). W tym przypadku w zdaniu nie ma podmiotu ani czasownika posiłkowego. Ponadto czasownik określający czynność otrzymuje końcówkę „-ed”. Oto jak to wygląda:

Czasowniki nieregularne

Wszystkie czasowniki omówione powyżej nazywane są czasownikami regularnymi. Istnieje jednak duża grupa często używanych czasowników, których forma czasu przeszłego jest tworzona według własnych zasad, czasem dla nikogo niezrozumiałych. Dla nich niestety zasada dodawania końcówki „-ed” już nie działa. Takie czasowniki nazywane są czasownikami nieregularnymi. W wyniku rozwoju historycznego czasowniki te uległy mutacji, ich formy często nie są logiczne, dlatego należy się ich nauczyć. Przyjrzyjmy się im bliżej.

Nie ma dużej różnicy w przypadku użycia czasowników nieregularnych w czasie Past Simple. Musisz wiedzieć, że w czasie Past Simple zawsze używana jest tylko druga forma czasowników nieregularnych. Oto przykłady użycia form czasowników nieregularnych to go (iść) - went (poszedł) i to buy (kupować) - bought (kupił):

Podobnie jak w przykładach z czasownikami regularnymi, te przykłady mają drugą formę czasowników nieregularnych. Warto zauważyć, że na tym kończy się różnica w użyciu czasowników regularnych i nieregularnych w czasie Past Simple. Teraz to samo stwierdzenie, ale z czasownikiem „did”:

W zdaniach przeczących i pytających nie ma już żadnego znaczenia, czy czasownik, którego używamy, jest regularny, czy nieregularny.

Podsumowanie

Jeszcze raz przypomnimy wszystko, co było w artykule:
- Past Simple stosujemy, gdy mówimy o wydarzeniach, które miały miejsce w przeszłości;
- Formy czasowników w Past Simple są używane tylko w stwierdzeniach, w pozostałych przypadkach znakiem czasu przeszłego prostego jest forma „did”;
- w czasie Past Simple w pytaniach lub przeczeniach używamy rdzenia czasownika bez końcówki „-ed”.

Zobacz jeszcze raz schemat tworzenia wyrażeń w czasie Past Simple.
Mamy nadzieję, że teraz pytań związanych z czasem Past Simple jest znacznie mniej.

Czy zrozumiałeś wszystko? Sprawdź się!